Nissan Micra (2002 – 2010)

Trzecie wydanie najmniejszego z europejskich Nissanów zaszokowało swoim wyglądem publiczność salonu paryskiego jesienią

2002 r., gdy zostało pokazane po raz pierwszy. Projektanci zupełnie odeszli od klasycznej linii poprzednika i stworzyli awangardowy projekt przypominający kształtem jednobryłowca. Nadwozie skrócono o 3 cm, zwiększono za to aż o 7 cm rozstaw osi. Mimo tego zabiegu przedział pasażerski wcale nie zyskał na przestronności. Powiększono za to o 50 l bagażnik (do 251-371/585 l). Zadbano o praktyczne rozwiązania, ułatwiające codzienną eksploatację. Micra trzeciej generacji ma na przykład przesuwaną kanapę tylną, która umożliwia powiększanie przestrzeni za przednimi fotelami kosztem pojemności bagażnika i odwrotnie. Gdy odsuniemy ją maksymalnie do przodu kufer będzie miał aż 371 l. Tyle tylko, że na nogi pasażerów siedzących z tyłu zostaje wówczas niewiele miejsca. Ciekawy jest również system inteligentnego kluczyka, w którym auto jest uruchamiane, zamykane i otwierane bez konieczności wyjmowania z kieszeni specjalnego pilota. Trzeba jednak pamiętać, że zarówno przesuwna kanapa jak i inteligentny kluczyk mają tylko wersje z bogatym wyposażeniem. Przed zakupem warto zapytać, czy wybrany egzemplarz ma takie udogodnienia.

Zawiedzeni mogą być ci, kórzy wybierając Micrę III myślą, że mają do czynienia z samochodem japońskim. Producent rzeczywiście wywodzi się z Kraju Kwitnącej Wiśni, ale konstrukcja auta już nie. Płyta podłogowa jest wspólna z Renault Clio III. Z Francji dostarczano również turbodiesla 1.5 dCi, a za produkcję całego pojazdu odpowiedzialne były zakłady w Wielkiej

Brytanii. Jak widać Micra III to prawdziwy internacjonał, trudno mówić o jednym kraju pochodzenia. W takim przypadku trudno oczekiwać jakości, jaką szczycą się auta japońskie. Ale nie ma też powodów do większych narzekań. Poważne awarie zdarzają się rzadko, zazwyczaj psują się elementy drobne i mało kosztowne. Obsługa Micry III też nie jest szczególnym wyzwaniem, dlatego koszty utrzymania można utrzymać na stosunkowo niskim poziomie. Warunkiem jest, by kupić egzemplarz w dobrym stanie technicznym, w którym nie trzeba „na dzień dobry” dokonywać poważnych napraw.

Micra trzeciej generacji weszła na rynek w 2003 r. z trzema silnikami benzynowymi 1.2 (65 KM), 1.2 (80 KM) i 1.4 (88 KM) oraz z turbodieslem 1.5 dCi w dwóch odmianach mocy (65 i 82 KM). Nieco później dołączył do nich silnik 1.0 (65 KM). W 2005 r. ofertę wzbogacono o usportowioną wersję SR z benzynowym silnikiem 1.6 (110 KM), a w turbodieslu podniesiono moc maksymalną (68 lub 86 KM). Jednostki napędowe o mocach nie przekraczających 70 KM są co prawda oszczędne, ale zdecydowanie za słabe. Sprawniejszą jazdę przy niewygórowanym zużyciu paliwa zapewniają mocniejsze wersje tych silników. Naprawdę dobrze pod względem dynamiki wypadają wersje 1.4 i 1.6, ale niełatwo je znaleźć na rynku wtórnym.

Eksploatacja

Benzynowe silniki Micry III to konstrukcje mało awaryjne i trwałe. Najsłabszym ich elementem jest napęd rozrządu, który po

100 000 km zaczyna wyraźnie hałasować. Przy wymianie niemal zawsze okazuje się, że to nie wina łańcucha rozrządu lecz zniszczonego napinacza łańcucha, ale po takim przebiegu i tak trzema wymienić oba elementy. Podczas oględzin trzeba dokładnie osłuchać silnik, by nie musieć odwiedzać warsztatu zaraz po zakupie. W turbodieslu można spodziewać się wycieków oleju i kłopotów z układem wtryskowym. Niezależnie od wersji silnikowej trzeba liczyć się z dość szybkim zużyciem łożyska oporowego przy sprzęgle. Charakterystyczną cechą Micry III jest przepalanie się żarówek w elementach oświetlenia nadwozia.

Typowe dla tego modelu są również niedomagania silnika w elektrycznym wspomaganiu układu kierowniczego. Niestety, silnik stanowi integralną część przekładni kierowniczej, co podnosi koszty naprawy. Podczas zakupu trzeba koniecznie sprawdzić, czy kierownica obraca się lekko. Jeśli opór jest duży to wspomaganie z pewnością nie działa. Podwozie nie jest kłopotliwe. Wiele elementów zawieszeń jest wspólnych z Clio III, na rynku są również tanie zamienniki. W podwoziu najszybciej zużywają się łożyska kolumn przedniego zawieszenia oraz odbojniki i tuleje belki w tylnym zawieszeniu. W przeciętnym pod względem jakości materiałów wykończeniowych przedziale pasażerskim na porządku dziennym jest trzeszczenie elementów z tworzyw sztucznych. Zdarza się, że pękają pokrętła na desce rozdzielczej. W wersjach trzydrzwiowych psują się mechanizmy składania oparć przednich foteli. Przeglądy i naprawy Micry trzeciej generacji nie muszą być wykonywane w ASO. To zbędny wydatek, bo auto nie jest technologicznym cackiem i z jego obsługą poradzi sobie przeciętnie wyposażony warsztat prywatny. Koszty utrzymania Micry III przy regularnym serwisowaniu nie są wysokie.

Ważniejsze daty

2002 – premiera modelu, wersje nadwoziowe hatchback 3d i 5d

2003 – rozpoczęcie produkcji

2005 – niewielka modernizacja (nowy pas przedni, zmodernizowane zderzaki, zmienione detale wnętrza). Debiut wersji C+C (Coupe-Cabrio) oraz usportowionej wersji SR

2007 – niewielka modernizacja (zmienione detale przedniego pasa, nowe elementy wnętrza, bogatsze wyposażenie

2010 – premiera Micry IV (produkcja w Indiach)

Zalety

• mała awaryjność
• oryginalny wygląd
• ekonomiczne silniki
• dobre własności jezdne
• duży bagażnik
• wersje z automatem
• niskie koszty utrzymania

Wady

- mało miejsca za przednimi fotelami
- przeciętne wykończenie wnętrza

Wybrane dane techniczne

Orientacyjne ceny w tys zł

Podsumowanie

Micra trzeciej generacji nie góruje w istotny sposób nad poprzedniczką, ale wygląda znacznie nowocześniej i ma kilka przydatnych rozwiązań. Z pewnością wyróżnia się linią i detalami spośród ogromnej grupy aut miejskich, i to stanowi jej wielki atut. Fakt, że nie psuje się często a koszty jej utrzymania są przystępne też jest bardzo istotny. Francuskie geny i brytyjska produkcja nie powinny nikogo zrażać. Micra III nie odeszła daleko od japońskich tradycji motoryzacyjnych, dlatego jest autem mało kłopotliwym.