Używane BMW 1 E87 (2004 – 2013). Jakie ma wady?

Zanim na rynku pojawiła się „jedynka” firma BMW miała już samochód kompaktowy. Ale była to jedna z wersji BMW 3. BMW 1 to zupełnie „samodzielny” model, który doczekał się aż czterech wersji nadwoziowych. Został zbudowany w oparciu o podzespoły „trójki”, od niej przejął też układ napędowy w którym moment obrotowy z silnika trafia na koła tylne. Stylizacja samochodu jest nieco kontrowersyjna i nie wszystkim się podoba. Ale są i tacy, których zachwycają „łódkowate” przetłoczenia przy progach, ostre kształty reflektorów i wklęsłe w środkowej części poszycia drzwi. Deska rozdzielcza zaskakuje swoją prostotą, nie ma w niej żadnej ekstrawagancji.

„Jedynka” odbiega nieco jakością wykonania od BMW 3 czy 5 i jest w miarę przestronna jedynie w przedniej części przedziału pasażerskiego. Za pierwszym rzędem siedzeń miejsca jest mało, przeciętna jak na auto kompaktowe jest pojemność bagażnika (330 l/1150). Tak przynajmniej wygląda to w pięciodrzwiowym hatchbacku. To najbardziej funkcjonalna wersja BMW 1, która może w miarę nieźle spełniać funkcję samochodu rodzinnego. Znacznie mniej funkcjonalna jest odmiana trzydrzwiowa, wprowadzona zaraz po modernizacji „jedynki” na początku 2007 r. Ci, którzy cenią sportowy styl powinni sięgnąć po wersję Coupe, która pojawiła się pod koniec 2007 r., a miłośnicy elegancji mogą poszukać odmiany Cabrio, sprzedawanej od wiosny 2008 r.

Niezależnie od wersji BMW 1 gwarantuje znakomite własności jezdne i dobre lub bardzo dobre osiągi. „Jedynkę” prowadzi się równie przyjemnie jak każde inne BMW. Ale taka przyjemność sporo kosztuje. Utrzymanie tego modelu nie jest jednak tanie, silniki nie należą do szczególnie oszczędnych a obsługa i naprawy sporo kosztują. Szczególnie problematyczne są turbodiesle. Czynności serwisowych nie można zlecić podrzędnemu warsztatowi, jeśli samochód ma być cały czas sprawny technicznie, bo auto jest mocno zaawansowane technicznie (rozbudowany układ zmiennych faz rozrządu, bezpośredni wtrysk benzyny, skomplikowane zawieszenia, dużo elektroniki).

Silniki

2004 – 116i (1.6, 115 KM), 118i (129 KM), 120i (150 KM), 118d (122 KM), 120d (163 KM)

2005 – 130i (265 KM)

2007 – 116i (1.6, 122 KM), 118i (143 KM), 120i (170 KM), 125i (218 KM), 135i (306 KM),                 

118d (143 KM), 120d (177 KM), 123d (204 KM)

2009 – 116i (2.0, 122 KM), 130i (258 KM), 116d (115 KM)

2010 – 135i (306 KM)

2011 – M (340 KM)

Najlepsze opinie użytkowników zbiera benzynowiec 2.0 o mocy 129 KM (118i) lub 150 KM (120i). To popularne silniki o niewygórowanych mocach, ale wystarczająco dynamiczne i w miarę oszczędne. W przypadku wersji benzynowych cała seria dwulitrowców o mocach 122, 129, 143, 150 i 170 KM uznawana jest za udaną, choć i w nich zdarzają się problemy. W przypadku mocniejszych wersji można liczyć oczywiście na lepsze osiągi i większą przyjemność z jazdy, ale trzeba się liczyć też z dużo wyższymi kosztami eksploatacji. Z turbodiesli trudno polecić jakąkolwiek wersję, bo są to silniki z mało trwałym osprzętem albo bardzo kłopotliwe w naprawach. Jeśli już to najlepiej wybrać odmianę wysokoprężną sprzed 2007 r., dużo bardziej przyjazną w serwisowaniu, a przez to znacznie tańszą w utrzymaniu.

Eksploatacja

W uznawanych za udane, dwulitrowych benzynowcach występują stosunkowo często dwie usterki. W starszych wersjach tych silników (129 i 150 KM) uszkodzeniu ulega napinacz łańcucha rozrządu. Łańcuch najpierw luzuje się, hałasując wskutek ocierania o korpus silnika, a potem „przeskakuje” na kołach zębatych. Nie kończy się to jednak zderzeniem tłoka z zaworami, bo te jednostki napędowe należą do „bezkolizyjnych”. Następuje jedynie spadek dynamiki i pojawiają się problemy z uruchamianiem. Z kolei w nowszych wersjach dwulitrowców z bezpośrednim wtryskiem benzyny (122, 143 i 170 KM) odmawiają posłuszeństwa wtryskiwacze, a czasem też pompa paliwa. Psują się też cewki zapłonowe, osadzone wprost na świecach zapłonowych.

Zobacz też: Kultowa motorynka powraca na drogi!

[page_break]

Benzynowy silnik 1.6 nie jest wart polecenia nie tylko ze względu na najsłabsze osiągi, ale również na awaryjny układ rozrządu i awaryjną elektronikę. Sporo na sumieniu mają turbodiesle. Szybko zużywają się w nich dwumasowe koła zamachowe, im mocniejsza wersja tym szybciej „dwumasa” wyzionie ducha. Mało trwałe są też wtryskiwacze, a w niektórych wersjach również koło pasowe na wale korbowym (rozpada się). Najgorzej jest jednak z turbodieslami montowanymi po modernizacji „jedynki” w 2007 r. Mają one rozrząd od strony wnętrza auta, jego naprawy (niestety częste) są kłopotliwe i bardzo kosztowne. Komponenty elektryczne i elektronika lubią czasem zastrajkować, zwłaszcza elektryczne sterowniki szyb, system start-stop czy akumulator. Podwozie jest stosunkowo trwałe, ale w oferowanych na rynku wtórnym egzemplarzach może być już mocno wyeksploatowane. Trzeba to dokładnie sprawdzić, bo przywrócenie mu pełnej sprawności będzie słono kosztować ze względu na skomplikowaną konstrukcję.

Ważniejsze daty

2004 – premiera modelu, nadwozie hatchback 5d E87

2007 – niewielka modernizacja (inna osłona chłodnicy, nowe reflektory i tylne lampy z diodami, we wnętrzu zmieniona konsola centralna), wersja hatchback 3d E81 (maj), wersja Coupe 2d E82 (listopad)

2008 – wersja Cabrio 2d E88

2011 – sportowa wersja M (Coupe), prezentacja BMW 1 drugiej generacji (F20/F21). Zakończenie produkcji wersji hatchback 5d i 3d

2013 – zakończenie produkcji wersji Coupe E82, Cabrio E88 i M

Zalety

• Doskonałe własności jezdne

• Dynamiczne silniki

• Dobra jakość wykonania

Wady

- mało przestronne wnętrze

- wysoka cena zakupu

- wysokie koszty utrzymania

Wybrane dane techniczne

Ceny

Orientacyjne ceny w tys zł

Dane: Info-Ekspert

Hb5 – hachback 5d, Hb3 – hachback 3d, Cp – Coupe, Cab - Cabrio

Podsumowanie

BMW 1 pierwszej generacji to samochód dający ogromną przyjemność z jazdy, ale od strony użytkowej, nawet w swej najbardziej funkcjonalnej wersji (pięciodrzwiowy hatchback) wypada raczej kiepsko. Z tym jednak można się pogodzić, trudniej zaakceptować fakt, że „jedynka” wystawia portfel na wyjątkowo ciężką próbę. Najpierw podczas zakupu, bo nie należy do tanich aut, a potem w trakcie eksploatacji, gdy trzeba finansować paliwo, obsługę i naprawy. Kto nie jest przygotowany na taki scenariusz lepiej niech poszuka innego auta, by nie przeżyć bolesnego rozczarowania.