Używany Ford S-Max (2006 – 2014)

Ford S-Max został zaprezentowany po raz pierwszy w 2006 r. wraz z nieco większym Galaxy drugiej generacji. Oba auta mają ze sobą wiele wspólnego. Zbudowane zostały na płycie podłogowej Forda Mondeo III i są produkowane w tej samej fabryce w belgijskim mieście Genk. S-Max mierzący 477 cm wypełnił lukę rynkową między kompaktowym C-Max’em (437 cm) a Galaxy, największym minivanem Forda (482 cm). Zdecydowanie bliżej mu do flagowego jednobryłowca, dlatego może pochwalić się przestronnym przedziałem pasażerskim, dającym możliwość przewożenia nawet siedmiu osób. Dodatkowy rząd siedzeń wymagał sporej dopłaty, dlatego większość egzemplarzy używanych nie ma tego udogodnienia. W pięcioosobowym układzie wnętrza aż nadto jest wolnej przestrzeni na bagaże (854/2100 l). Ale S-Max ma również inne atuty. Przede wszystkim znakomite podwozie, które pozwala jeździć pewnie i bezpiecznie mimo stosunkowo dużej wysokości nadwozia. Samochód prowadzi się bardzo stabilnie i ma precyzyjny układ kierowniczy. To jeden z nielicznych minivanów, którym można pojeździć żwawo, ale bezpiecznie. Nietypowa jak na minivana, dynamiczna estetyka nadwozia z lekko sportowym sznytem wyróżnia auto i jest jego kolejnym, mocnym punktem. Najlepszym potwierdzeniem, że konstrukcja S-Max’a należy do udanych, jest tytuł Samochodu Roku 2007 w prestiżowym konkursie Car Of The Year. Jednobryłowy Ford nie jest może wyjątkowo tani w utrzymaniu, ale nie pustoszy też w szczególny sposób portfela. Ma swoje przypadłości, które kończą się co jakiś czas wizytami w warsztacie i sporymi wydatkami, ale sama obsługa czy wymiana typowych elementów eksploatacyjnych nie jest kosztowna.

Silniki

Model S-Max wszedł na rynek w 2006 r. z dwoma silnikami benzynowymi 2.0 (145 KM) i 2.5 Turbo (220 KM) oraz turbodieslami 1.8 TDCi (115 lub 125 KM)  2.0 TDCi, również w dwóch wariantach mocy – 130 i 140 KM. W 2007 r. do gamy dołączył benzynowiec 2.3 o mocy 160 KM oraz 115-konny turbodiesel 2.0 TDCi. Na początku 2008 r. do gamy dołączył sinik 2.0 Flexifuel oraz turbodiesel 2.2 TDCi (175 KM). Duże zmiany w ofercie silnikowej S-Max’a pojawiły się w 2010 r. Ford zaproponował wówczas benzynowe silniki 1.6 Ecoboost (160 KM), 2.0 Ecoboost (202 lub 240 KM) a także turbodiesle 1.6 TDCi (115 KM), 2.0 TDCi (163 KM) oraz 2.2 TDCi (200 KM). W 2011 r. wprowadzono jeszcze dwulitrowego benzynowca o mocy 240 KM. Najbardziej godne polecenia silniki to benzynowy 2.0 (145 KM), w sam raz dla osób jeżdżących spokojnie i nie lubiących zbyt dużo wydawać na paliwo, doładowany benzynowiec 2.5 (220 KM), dla kierowców ceniących osiągi i nie liczących się zbytnio ze zużyciem paliwa, a także turbodiesel 2.0 TDCi (140 KM), konstrukcja francuskiego koncernu PSA (podobnie jak 2.2 TDCi), ekonomiczny a przy tym całkiem żwawy.

Eksploatacja

Najwięcej problemów eksploatacyjnych  sprawia w S-Max’ie turbodiesel 1.8 TDCi. To najbardziej kłopotliwy silnik w gamie S-Maxa. Ma na przykład wiele specyfikacji paska rozrządu i współpracujących z nim kół zębatych. Trzeba je precyzyjnie dobrać do danego modelu, by nie doprowadzić do przedwczesnego zużycia się paska zębatego i jego zerwania. Dwumasowe koło zamachowe wymaga wymiany zazwyczaj już po przebiegu 100 000 km. W innych turbodieslach wytrzymuje ok. 120 000 km. W silnikach wysokoprężnych trzeba liczyć się z szybkim zużyciem sprzęgła i nieszczelnościami w układzie chłodzenia i doładowania. Powstają one zarówno wskutek pęknięć gumowych przewodów, jak i luzowania się opasek zaciskowych. Francuskie turbodiesle (2.0 TDCi, 2.2 TDCi) znane są z wycieków oleju. Przy większych przebiegach zawodzą w nich turbosprężarki, wtryskiwacze, zawory układów recyrkulacji spalin. Podwozie S-Maxa nie sprawia większych problemów. Zawieszenia wymagają zazwyczaj wymiany typowych elementów eksploatacyjnych, co jest proste i tanie. Jedynym mankamentem dużego kalibru jest pompa wspomagania w układzie kierowniczym. Nierzadko zawodzi i wymaga wymiany. Zanim ulegnie awarii wyraźnie hałasuje. Dobrze spisuje się instalacja elektryczna. Nie występują w niej typowe, często powtarzające się usterki. Wyjątek stanowi układ sterujący reflektorami ksenonowymi, który lubi kaprysić. W starszych rocznikach S-Maxa może pojawiać się korozja. Występuje ona głównie na słabo zabezpieczonych elementach od spodu karoserii a także pod uszczelkami drzwi.

Ważniejsze daty

2006 – premiera modelu, nadwozie minivan, 5d

2010 – niewielka modernizacja: nowy zderzak przedni z diodowymi światłami do jazdy dziennej, zmieniony kształt wlotu powietrza przed chłodnicą, pokrywy bagażnika i tylnych lamp, grubsze szyby dla redukcji hałasu we wnętrzu, dodatkowe funkcje tempomatu. Bogatsze wyposażenie, dostępne między innymi asystent pasa ruchu i kamera cofania, skrzynia biegów PowerShift w miejsce tradycyjnego automatu (pozostał tylko przy silniku 2.2 TDCi o mocy 200 KM).

2014 – premiera drugiej generacji S-Max’a

Zalety

- szeroka gama silników

- znakomite własności jezdne

- precyzyjny układ kierowniczy

- przestronne i funkcjonalne wnętrze

- duży bagażnik (przy pięciu rozstawionych fotelach)

Wady

- wysoka cena

- brak koła zapasowego

- słabe zabezpieczenie antykorozyjne

Wybrane dane techniczne

Ceny

Orientacyjne ceny w tys zł

Podsumowanie

S-Max wśród minivanów to klasa sama w sobie. Ten samochód świetnie wygląda, znakomicie się prowadzi i jest nadzwyczaj wygodny. Każdy może dobrać sobie w nim odpowiedni dla siebie silnik, bo oferta jest bogata. Nawet przy komplecie pięciu osób na pokładzie nie trzeba ograniczać się z bagażami. Pomniejszych zalet można by wymienić jeszcze kilka. Niestety, za to wszystko trzeba sporo zapłacić. Codzienna eksploatacja też nie należy do najtańszych, bo S-Max lubi czasem odwiedzić warsztat poza obsługowym harmonogramem. Ale gdy znowu jest w pełni sprawny pozwala rozkoszować się przestrzenią, komfortem i podwoziem, jakiego nie powstydził by się żaden samochód o sportowych ambicjach.