Auto klony

Firmy imają się rozmaitych sposobów, by obniżyć koszty produkcji. Przede wszystkim przenoszą swoje wytwórnie do krajów, gdzie siła robocza kosztuje niewiele. Niektóre auta trafiają na rynek europejski z zakładów w Turcji (Toyota, Renault), ale ten kierunek przestaje być już atrakcyjny. Honda przeniosła produkcję modelu City z Turcji do Malezji. Z kolei Nissan zdecydował się zlokalizować fabrykę nowej Micry w Indiach. Oprócz znalezienia dobrej lokalizacji poszukuje się także innych możliwości zaoszczędzenia pieniędzy. Na przykład współpracy z innymi producentami, co staje się obecnie powszechnie stosowaną praktyką.

Idea kooperacji nabiera obecnie szczególnego znaczenia, bo spadkiem po światowym krysysie finansowym jest wciąż trwająca recesja na rynku motoryzacyjnym. Taka współpraca nie jest jednak czymś nowym, sposobem na oszczędzanie stała się już wiele lat temu. Teraz obserwujemy coraz większą powszechność tego zjawiska i podejmowanie wspólnych wyzwań przez firmy kiedyś mocno od siebie oddalone. Wzajemne zbliżenia producentów to w ogromnym stopniu zasługa postępu technologicznego, który umożliwił różnicowanie aut opartych konstrukcyjnie o ten sam układ nośny. Zastosowanie tej samej pyty podłogowej, zwanej również platformą, nie oznacza już konieczności tworzenia niemal identycznych samochodów.

Zróżnicować można nie tylko formę nadwozia, ale również długość auta, rozstaw osi, charakterystykę podwozia. Kiedyś było to niezwykle trudne, ale koncerny stalowe opracowały nowe sposoby obróbki, kształtowania i łączenia elementów dając producentom aut większe możliwości. Skomplikowane od strony produkcyjnej zadania, takie jak wydłużanie płyt podłogowych czy zmiana rozstawu osi, stały się znacznie prostsze. To dlatego można dzisiaj samochody budowane na tej samej platformie plasować w zupełnie innych segmentach. Przykładem mogą być tutaj bazujące na tych samych rozwiązaniach Ford Focus i Volvo S40. Pierwszy jest autem niedrogim i popularnym, drugi zaś ekskluzywnym i kosztownym. Z kolei Mitsubishi Lancer i Mitsubishi Outlander, choć stworzone na tej samej platformie, reprezentują dwie zupełnie różne klasy aut. Lancer to kompakt z nadwoziem sedan lub hatchback, Outlander to rekreacyjny SUV o wyglądzie terenówki. Koncern Fiata na tej samej płycie tworzy Punto, popularne auto miejskie i sportową Alfę Romeo Mito.

Najlepszym przykładem rozmaitego wykorzystania wspólnej platformy jest jednak koncern Volkswagena, który na tym samym układzie nośnym tworzy aż 14 modeli. Są to VW Golf, Golf Kombi, Golf Plus, Jetta, Touran, Scirocco, Tiguan, Caddy i Caddy Maxi, Audi A3, Seat Leon i Altea oraz Skoda Octavia i Octavia Kombi. Do tego te same silniki i wiele innych części.

Osiem aut, i tylko raz włożona praca w opracowanie zasadniczych rozwiązań. Oto idea całego przedsięwzięcia. Zasadniczy element modułowej koncepcji tworzenia samochodu stanowi płyta podłogowa, najdroższy podzespół czterokołowego pojazdu. Nikt nie wie dokładnie, ile kosztuje konkretna konstrukcja tego typu. Zależy to od producenta, klasy modelu, zakresu rozbudowania platformy. Ale nie chodzi przecież o konkretny koszt. Rzecz idzie o jego minimalizację. Może to robić jeden koncern na własne potrzeby, mogą to robić wspólnie różni producenci, rozkładając między siebie obciążenia finansowe związane z pracami projektowymi i przygotowaniem do produkcji. Inny ważny element stanowi skrócenie czasu tworzenia samochodu. Bo czas to pieniądz. Dodatkowo, w ramach podjętej współpracy, koncerny wymianiają się także silnikami, układami napędowymi, skrzyniami biegów. Powstają auta, które pod blachami nadwozia mają niemal identyczne rozwiąznia, a mimo to tworzą mieszankę stylów i charakterów, wychodzącą nie tylko poza jeden koncern czy kraj, ale nawet poza kontynenty. Celem tych wszystkich działań są oszczędności, które można przełożyć na lepsze wyposażenie, obniżki cen, modernizacje modeli. Słowem - na wszystko.

Co ma z tego klient odwiedzający salon samochodowy? Zacznijmy od tego, że nabywcy z rzadka interesują się, jaką płytę podłogową zastosowano w wybranym przez nich samochodzie i czy inny model ma identyczne rozwiązania. Firmy zresztą nie chwalą się tym na prawo i lewo, ale też nie robią z tego tajemnicy.

Zdaniem eksperta

Jerzy Pomianowski, Instytut Transportu Samochodowego

W tworzeniu uniwersalnych platform i wykorzystywaniu tych samych płyt podłogowych różnych modelach nie należy doszukiwać się kombinacji i sposobów na oszukiwanie klientów. Nawet w najbardziej jaskrawych przykładach, takich jak zestawienie Forda Focusa i Volvo S40 czy Fiata 500 i Forda Ka łatwo sprawdzić, że różnice cenowe to kwestia wyposażenia i jakości wykończenia. Generalnie nabywcy czerpią korzyści z faktu, że producenci samochodów wprowadzają oszczędności w formie wielokrotnie wykorzystywanych konstrukcji nośnych, choć najczęściej nie znają niuansów technicznych. Nie muszą. Najważniejsze, by samochód spełniał ich wymagania w zakresie bezpieczeństwa, estetyki, komfortu, wyposażenia, prowadzenia, dynamiki i ceny. To, jakimi sposobami producent osiągnął akceptację auta przez nabywcę nie ma większego znaczenia.

Przykłady samochodów wykorzystujących te same platformy

**
Zobacz także:

**