Honda Civic (2006-2011). Japoński bestseler

Honda Civic to najpopularniejszy model japońskiego producenta. Na rynku jest nieprzerwanie od 1972 roku. Zawdzięcza to wysokiej sprzedaży, która już w czterech pierwszych latach produkcji osiągnęła milion sztuk, przy czym warto zauważyć, że warunki sprzedaży nie były tak dobre jak dziś. Samochód dla wielu był wówczas dobrem luksusowym. Nieprzeciętna popularność szybko przełożyła się na projektowanie kolejnych generacji, których do dzisiaj jest aż dziewięć. Nieco gorzej sprzedawała się tylko siódma odsłona samochodu, która ze względu na nadwozie przypominające krzyżówkę minivana z kompaktem nie przekonała do siebie wielu kierowców. Plamę zmazała VIII generacja, którą Honda produkowała w latach 2006-2011.

Nadwozie i wyposażenie

Samochód na rynku jest obecny w trzech wersjach nadwozia. To trzy lub pięciodrzwiowy hatchback oraz czterodrzwiowy sedan. Pierwsze z nich jest zarezerwowane przede wszystkim dla sportowych wersji Type-R, wyposażonych w najmocniejszy, dwulitrowy silnik benzynowy. Pięciodrzwiowego hatchbacka można wybrać we wszystkich wersjach silnikowych, a sedana w zasadzie tylko z jednostką benzynową 1,8. Tylko w 2006 roku pojedyncze sztuki były dostępne z silnikiem 1,6 o mocy 125 KM, ale szybko z niego zrezygnowano. Sporadycznie pojawiały się jeszcze wersje hybrydowe „IMA”, napędzane silnikiem benzynowym 1,3 wspomaganym jednostką elektryczną, pełniącą jednocześnie funkcję alternatora i rozrusznika.

Wersja pięciodrzwiowa jest bardziej futurystyczna. Zarówno linie nadwozia, jak i kokpit przypominają statek kosmiczny, przez co kierowcy nazywają samochód „ufem”. Sedan jest bardziej stonowany i zbliżony stylistycznie do innych samochodów tego segmentu. Różnice widać przede wszystkim w przedniej części nadwozia, która nie jest tu przeszklona, ale wyposażona w tradycyjny grill. Wyższość wersji pięciodrzwiowej to przede wszystkim pojemniejszy bagażnik, który wyjściowo mieści 485 litrów ładunku, a dzięki wyższej linii prowadzenia tylnej klapy pozwala zapakować do auta większe przedmioty. Np. wózek dziecięcy, który niekoniecznie zmieści się do 375-litrowego kufra sedana. Ilość miejsca dla pasażerów w obu autach jest bardzo zbliżona. Wyższy komfort oferuje jednak sedan, którego przestrzeń ładunkowa jest lepiej wyciszona. Ale to nie wszystko. Podstawową różnicą jest inna konstrukcja zawieszenia. W sedanie zastosowano większy o 8 cm rozstaw osi oraz układ wielowahaczowy dla tyłu, podczas gdy hatchback to tylko standardowa belka. I właśnie to jest główną przyczyną sporych różnic w pojemności bagażnika.

Wykończenie wnętrza w obu przypadkach stoi na wysokim poziomie. Materiały tapicerskie i tworzywa są dobrej jakości, dzięki czemu bez problemu wytrzymują w niezłej kondycji długie przebiegi. W samochodzie, który na liczniku ma już ponad 200 tys. km nie trzeba się obawiać trzasków i stuków. W porównaniu do poprzednich wersji Honda wykonała tu także duży krok na przód w kwestii stylistyki. Podczas gdy wcześniej jej samochody kojarzyły się głównie ze smutnymi, czarnymi i popielatymi plastikami, tutaj projektanci popuścili wodze fantazji. Futurystyczne kształty są połączone z kolorowymi wyświetlaczami, a w niektórych wersjach także ze skórą i aluminium. Pod tym względem auto zdecydowanie przewyższa najgroźniejszych konkurentów, na czele z Volkswagenem Golfem.

Samochód na polskim rynku dostępny był w trzech wersjach wyposażenia: Comfort, Sport i Executive. Najpopularniejsza na giełdach i w komisach jest ta pierwsza. Oferuje m.in. automatyczną klimatyzację, osiem poduszek powietrznych, elektrycznie sterowane szyby i lusterka (podgrzewane), system kontroli trakcji i radioodtwarzacz CD/MP3. To całkiem nieźle, ale w wersji Executive są ponadto szyberdach, halogeny, aluminiowe felgi i reflektory ksenonowe. Dlatego szukając samochodu w portalach ogłoszeniowych warto postawić na bogatszą odmianę. W 2010 roku Honda wypuściła do sprzedaży dodatkową wersję – „Base”. Jej cena była niższa, ale i samochód prezentował się gorzej. Klamki i lusterka nie były lakierowane pod kolor nadwozia, a klimatyzacja występowała wyłącznie w wersji manualnej. Samochód nie miał także alarmu.

Silniki

Jednostki napędowe to bardzo mocna strona tego modelu. Najsłabszy, 83-konny 1,4 to konstrukcja ośmiozaworowa, zaczerpnięta z mniejszego modelu – Jazz. W ofercie była do 2009 roku, kiedy zastąpiono ją silnikiem takiej samej pojemności, o mocy 100 KM. Jednostka dostała układ zmiennych faz rozrządu. Przez cały okres produkcji obie wersje tego modelu były dostępne ponadto z silnikami 1,8 i-VTEC oraz 2,2 i-CTDi. Pierwsza z nich to 140-konny benzyniak. Kierowcy chwalą ją przede wszystkim za świetny stosunek osiągów do zużycia paliwa. Auto jest naprawdę dynamiczne, ale w cyklu mieszanym potrafi zużyć nie więcej, niż 6,6 l paliwa. Diesel 2,2 to silnik od podstaw zaprojektowany przez Hondę. Japończycy zdecydowali się na taki ruch po nieudanym eksperymencie z poprzedniej wersji auta, która była dostępna z silnikami wysokoprężnym 1,7 produkcji Isuzu. Nienajlepsze opinie zbierała także dwulitrowa jednostka produkcji Rovera montowana do 2002 roku w modelu Accord.

Japoński diesel to bardzo udana konstrukcja. W cyklu mieszanym zużywa tylko 5,3 l oleju napędowego, oferując przy tym całkiem przyzwoite osiągi. Nie oznacza to jednak, że jest pozbawiony wad. W niektórych egzemplarzach kierowcy skarżyli się na pękające kolektory wydechowe, dlatego producent przedłużał gwarancję na ten element i w razie problemów usuwał w tym czasie usterkę na własny koszt. Ponadto samochód wymaga stosowania wysokiej jakości oleju silnikowego, który trzeba regularnie wymieniać. Stosując się do tych zaleceń, bez większych problemów silnik pokona 500-600 tys. km. W przeciwnym razie może być konieczna wymiana łańcucha rozrządu, który zgodnie z założeniami producenta jest niewymienny. Zbyt niski poziom i kiepska jakość oleju osłabiają jednak jego naprężenie, przyspieszając zużycie.

Silniki benzynowe uchodzą za jedne z najlepszych na rynku i trudno wskazać w nich wady. Należy tylko pilnować okresowej regulacji zaworów, zalecanej co 100 tys. km. Taka usługa nie jest jednak droga i w ASO kosztuje ok. 200 zł. W obu przypadkach łańcuch rozrządu jest niewymienny i bardzo odporny na zużycie. Zawieszenie jest oceniane wysoko zarówno pod względem komfortu jazdy, jak i trwałości. Na polskich drogach najszybciej zużywają się łączniki i gumy stabilizatorów. Części zamienne w autoryzowanym serwisie nie są tanie. Do wersji sedan z silnikiem 1,8 tarcze hamulcowe kosztują 461 zł za sztukę, a klocki 275 zł. Przedni amortyzator to 515 zł, sprzęgło 1365 zł, a końcówka drążka kierowniczego – 265 zł. Na szczęście zamienników jest sporo i w wielu przypadkach pozwalają oszczędzić dużo pieniędzy. Dobrej jakości tarcze hamulcowe kosztują 100 zł za sztukę, markowe zamienniki klocków to ok. 120 zł, a sprzęgło można kupić już za ok. 800 zł.

Podsumowanie

Honda Civic VIII generacji to bezsprzecznie jeden z najlepszych samochodów w swoim segmencie. Jest mało awaryjna, dlatego kupując zadbany, bezwypadkowy egzemplarz można być pewnym, że przez wiele lat nie będzie z nim kłopotów. Z tego powodu warto zapłacić za nią więcej niż za nieco tańszych konkurentów. Ze względu na umiarkowane wymiary nadwozia na pewno nie jest samochodem dla czteroosobowej rodziny, która często podróżuje. Nawet hatchback ze sporym bagażnikiem nie spełni jej wymagań. Samochód jest natomiast idealną propozycją dla kierowcy, który podróżuje głównie w mieście, albo wyjeżdża w dalsze podróże, ale nie musi zabierać w nie dużej ilości bagaży. Najlepszy wybór to benzynowy silnik 1,8, który zużywa niewiele więcej paliwa niż diesel. Jest przy tym bardzo cichy i dynamiczny. Decydując się na takie auto trzeba jednak przygotować się na długie poszukiwania, ponieważ dobre egzemplarze znikają z rynku błyskawicznie.

Zalety:

- Niskie zużycie paliwa

- Dobre osiągi

- Komfortowe zawieszenie w wersji sedan

- Ponadczasowa stylistyka

- Wysoka jakość wykonania i trwałość

Wady:

- Wysoka cena zakupu

- Kiepska dostępność na rynku

- Wysokie ceny oryginalnych części zamiennych