Regulowane smarowanie

W klasycznym układzie smarowania do tego celu służy mechaniczny zawór regulacyjny, który otwiera się po przekroczeniu określonego poziomu ciśnienia. Wadą takiego rozwiązania jest to, że pomimo zmniejszonego ciśnienia pompa olejowa cały czas pracuje z pełną wydajnością. Poza tym tłoczenie oleju przez zawór regulacyjny okupione jest porcją energii, która zamienia się w niepotrzebne ciepło.

Rozwiązaniem problemów wynikających z takiego sposobu regulacji ciśnienia w układzie smarowania jest pompa zdolna do wytwarzania dwóch, różnych poziomów ciśnienia. Pierwszy, niższy panuje w układzie do pewnej prędkości obrotowej, po przekroczeniu której pompa przełączana jest na wyższy zakres. W ten sposób układ smarowania otrzymuje dokładnie tyle oleju ile jest potrzebne do utrzymania w nim prawidłowego ciśnienia oleju.

Regulacja ciśnienia oleju dokonuje się przez zmianę wydajności pompy. Polega ona na osiowym przesuwaniu zewnętrznie zazębionych kół zębatych pompy. W momencie gdy znajdują się one dokładnie naprzeciw siebie wydajność pompy jest największa. Osiowe przesunięcie kół powoduje spadek wydajności pompy, ponieważ ilość tłoczonego oleju zależy od wielkości powierzchni roboczej współpracujących części kół.

W silniku z tak regulowaną pompa oleju stosuje dodatkowy drugi czujnik rejestrujący poziom niższego ciśnienia, która jednocześnie sprawdza, czy w układzie smarowania w ogóle jest ciśnienie. Przykładem takich jednostek napędowych są zmodernizowane wersje czterocylindrowych silników o pojemności 1,8 l i 2,0 l typu TFSI z łańcuchowym napędem rozrządu.