Rozmowa ze Sławomirą Łozińską, aktorką

- Z serialu "Daleko od szosy" zapamiętaliśmy pani wdzięk jako pasażerki motocykla prowadzonego przez Krzysztofa Stroińskiego.
- Na motocyklu jechałam wtedy pierwszy raz w życiu.
- Nie bała się pani?
- Ależ skąd! Było to fascynujące przeżycie. Jeżeli coś mnie przeraża, to brak kultury wśród motocyklistów jeżdżących teraz po naszych drogach. "Dawcy narządów" to stosowne ich określenie. Motocykle są coraz szybsze, dosiadają ich coraz młodsi ludzie. Ot i horror gotowy.
- Czy kierowcom dwuśladów też ma pani coś do zarzucenia?
- Niestety. W krótkim czasie ludzie przesiedli się z tramwajów i autobusów, albo z marnych aut do całkiem dobrych samochodów. Silniki wyrywają się do przodu, ale umiejętności kierowców pozostają daleko w tyle. Zjawisko to doskwiera mniej w mieście, bardziej na trasie.
- Od dawna pani prowadzi?
- Od ćwierć wieku z okładem. Miałam sporo samochodów.
- A najsympatyczniejszy był...
- ...Wartburg. Choć dość prostacki (dźwignia zmiany biegów przy kierownicy), miał bardzo dobrą duszę. Lubiłam też Nissana Cherry. Był złotobrązowy, bardzo elegancki, nawet szpanerski w tamtych czasach. Ale najwierniejszy był maluch. Przetrzymał wszystkie inne samochody; w którymś momencie stał się nawet głównym pojazdem w rodzinie. Niestety, strasznie się psuł.
- Teraz, mam nadzieję, nie odwiedza pani zbyt często warsztatów?
- Moja Corsa spisuje się bardzo dobrze. Ma prawie 6 lat, toteż wymaga już szczególnego traktowania. Dbam o nią. Nawet rozpieszczam, przemawiając czule.
- Gdyby przyszło ją zamienić na coś wymarzonego?
-
- Nie powinno być szybkie?
- Lubię samochody z dużymi silnikami, bo zapewniają większe poczucie bezpieczeństwa.
- W razie awarii...
- ...nie oczekuję pomocy od innych kierowców. Potrafię zmienić koło i, gdy zachodzi potrzeba, wezwać pomoc drogową.
»