Tory Formuły 1: Bahrain International Circuit

Lokalizacja:

Grand Prix Bahrajnu ("Królestwa Dwóch Mórz" - jak brzmi dosłowne tłumaczenie z języka arabskiego) odbywa się na malowniczym torze, wybudowanym na brzegu pustyni, blisko lotniska, w otoczeniu wysokich, złotych wydm. Tor położony jest 30 km na południowy-zachód od bram miasta Manama - stolicy kraju, do której można dostać się z Arabii Saudyjskiej przez 25 km most rozpięty nad morzem. Dzięki pustynnemu klimatowi, jest idealnym miejscem "zastępczym" do przeprowadzania testów bolidów. Zespoły wykorzystują ten obiekt, gdy nie jest to możliwe na torach w Mugello, Barcelonie i Jerez.

Historia i budowa:

Tor został wybudowany i oddany do użytku w 2004 roku w ramach programu inwestycji w infrastrukturę i rozwój kraju, który finansowany jest z przychodów z posiadanych przez to państwo złóż naftowych. Inicjatorem programu był Książę Salman ibn Hammad. BIC (Bahrain International Circuit) stanowi znaczący element lokalnej gospodarki i jest pierwszym obiektem na Bliskim Wschodzie, który gościł Formułę 1. Powstał specjalnie z myślą o niej. Został zaprojektowany - jak większość nowych obiektów Formuły 1 - przez Hermana Tilke, niemieckiego architekta i byłego kierowcy wyścigowego.

Budowa kosztowała 150 mln USD i zakończyła się powstaniem luksusowego obiektu, w którego skład wlicza się m.in. 8-piętrową wieżę Sakhir wyposażoną w taras widokowy, 47 loży VIP, ekskluzywne sale konferencyjne, centrum administracyjne, centrum medyczne i prasowe oraz 8 dedykowanych budynków na potrzeby międzynarodowych teamów wyścigowych. Do toru przylega pięć widowni - wieża dla VIP-ów, 3-częściowa University, 2-częściowa Victory, kompleks Oasis (mieszczący paddock dla 11 teamów Grand Prix Formuły 1) i 2-częściowa widownia główna. Łącznie jest ich 9, z czego tylko jedna nie jest kryta. Obok trybun znajdujących się tuż przy samym torze, ustawiono dużą liczbę telebimów, które nie pozwolą opuścić żadnemu z widzów ani jednego ciekawego momentu wyścigu. Główna widownia mieści 10 500 widzów przy całkowitej pojemności trybun wynoszącej 45 000. Parkingi dookoła toru mieszczą 13 000 aut.

Tor, wybudowany w kraju, gdzie ceni się sporty motorowe, może być podzielony, w zależności od wymagań, na kilka wersji, m.in. na inne odcinki - wewnętrzny i zewnętrzny (o długości odpowiednio 3,6 i 2,55 km). Te konfiguracje obiektu mają zastosowanie m.in. w krajowych zawodach. Wyposażony jest również w prostą (1,2 km) do tzw. wyścigów dragsterów.

Na torze organizowane były takie wyścigi, jak 24-godzinny wyścig Bahrajnu, FIA GT, FIA Drag Racing, V8-Supercar Desert 400, Formuła 3, GP2, BMW Formula World Final. Były tu również organizowane treningi jazdy terenowej na samochodach marki Hummer (Hummer Academy). Tor posiada także własną ścieżkę kartingową.

Choć konfiguracja BIC sprawdzała się, przebieg toru został zmieniony na sezon 2010 roku na wersję "Endurance" (dodano krętą część i 0,9 km długości, pozostawiając jednocześnie stare fragmenty, wyłączone z użycia na czas trwania wyścigu Formuły 1), mającą uczcić jubileusz Formuły 1. Nowa konfiguracja nie była jednak do końca kompatybilna z możliwościami technicznymi Formuły 1. Mówi się, że je przerastała lub zbliżała samochody do limitu ich możliwości, szczególnie w najbardziej krętej części trasy (sektor 2). Stąd, w sezonie 2012  przywrócona będzie wcześniejsza wersja toru.
Ze względu na sytuację polityczną Bahrajnu (niepokoje społeczne), w zeszłym roku powstało zamieszanie związane z organizacją zawodów Formuły 1 na torze BIC. W 2011 roku Bahrajn miał być pierwszym torem w sezonie, na którym miała się ścigać "królowa sportów motorowych". Miał też sprawić, że liczba wyścigów w sezonie dojdzie do rekordowej dwudziestki. Ostatecznie, po wstępnym planie przesunięcia imprezy, wyścig nie odbył się w ogóle, a obsługę toru zwolniono. Nie odbyły się na obiekcie także testy zespołów, zaplanowane na marzec. Odwoływanie wyścigów Grand Prix jest niezwykle rzadkim zjawiskiem. Wcześniej miało ono miejsce w Japonii w 1995 roku. Anulowano wtedy wyścig w Aidzie (Grand Prix Pacyfiku), ze względu na trzęsienie ziemi w Kobe. Odbył się on 6 miesięcy później.

W sezonie 2012 wyścig ma odbyć się bez żadnych problemów, na czym bardzo zależy szefowi FIA - Berniemu Ecclestone'owi. Tor BIC został w 2007 roku nagrodzony trofeum Centre of Excellence, przyznawane przez Instytut FIA dla najlepiej zorganizowanych i najbezpieczniejszych obiektów sportowych.

Charakterystyka toru:

BIC jest jednym z najdłuższych torów Formuły 1 (w widocznej na grafice konfiguracji mierzy dokładnie 6,299 km długości), co sprawia, że cały wyścig trwa zaledwie 49 rund. Łącznie dystans do przejechania wynosi 308,484 km. Maksymalna prędkość osiągana na obiekcie to 305 km/h.  Szerokość toru wynosi 14 m w najwęższym miejscu, a 22 m w najszerszym. Jazda odbywa się zgodnie ze wskazówkami zegara.

Dysponuje on 4 prostymi (najdłuższa - startowa - ma 1,09 km, dwie pozostałe 680 i 555 m.), 7 wolnymi zakrętami (zakręty 1, 4, 9, 11, 13, 16, 18) i 3 doskonałymi miejscami do wyprzedzania (zakręty 1, 4, 22). Kąty natarcia i zejścia na torze to odpowiednio 3,6% i 5,6%. Tor posiada 23 (13 lewych, 10 prawych) zakręty. Przejazd następuje ze średnią prędkością 213 km/h. Różnica między najwyższym a najniższym punktem toru to 18 m.

Tuż za prostą startową, kierowcy muszą przyhamować przed bardzo ciasnym i ostrym prawym zakrętem 1 (1,86 G, 157 km/h), który prawie natychmiast przechodzi się w lewy zakręt 2 (2,52 G, 144 km/h) i delikatny prawy zakręt 3, wyprowadzający bolidy na bardzo szybką prostą, na której osiągana jest prędkość blisko maksymalnej (około 300 km/h).

Po przejechaniu przez nią następuje ponownie gwałtowne hamowanie przed kolejnym ciasnym zakrętem (zakręt 4 - 2,37 G, 125 km/h), przy wyjściu z którego następuje opuszczenie starej części toru i wejście w prawy zakręt nr 5. Od końca prawego, dość długiego zakrętu nr 6 (2,35 G, 241 km/h) następuje kombinacja wolnych, trudnych do zobaczenia zakrętów 7 i 8, wymagając ostrego hamowania przed każdym z nich. Następnie tor biegnie znów w prawo (zakręt 9), by przejść w krótki odcinek biegnący pod górę do kolejnej kombinacji prawo-lewo (zakręty 11, 12). Później bolidy wjeżdżają w ciasny i bardzo wolny lewy zakręt 13., który prowadzi znów na stary bieg toru. Kombinacja zakrętów prawo-lewo nr 14 i 15, jest łagodna i umożliwia przyspieszenie. Wyjście z zakrętu 15 jest zdradliwe, ponieważ tor już od jego połowy wspina się na wzniesienie, uniemożliwiając oszacowanie jego końca. Bolid może przez to zostać wyrzucony z zakrętu w piasek.

Przed ostrym zakrętem 17 (258 km/h) bolidy zwalniają, by dobrze wejść w zakręt 18, prowadzący na kolejną prostą. Po wyjściu z prostej następuje nawrót (zakręt 19, 159 km/h), wymagający skręcania przy hamowaniu i powoduje wynoszenie bolidu na zewnętrzną. Istnieje groźba zblokowania koła przy jego pokonywaniu. Po wyjściu z niego następuje przyspieszenie trwające przez cały prawy zakręt 20 (wjazd z prędkością 261 km/h). Droga biegnie pod górę. Już w trakcie trwania zakrętu 20 następuje ostre przyhamowanie do prawego 21. Po jego minięciu, następuje przyspieszenie na prostej, która "łamiąc się" na około 1/4 swojej długości znów w prawo, prowadzi do ostatniej pary zakrętów. Zakręty 22 i 23 następują szybko po sobie i tworzą odcinek skierowany dwukrotnie w prawo, ważne jest więc dobre wejście w pierwszy z nich. Uważać trzeba też na podmuchy wiatru występujące w tym miejscu.

Tor jest średnio wymagający dla kierowców i ich bolidów. Najbardziej daje się we znaki lokalizacja - połączenie pustynnego i morskiego klimatu. Głównymi przeszkodami podczas wyścigu może być wiatr, nawiewany na tor piasek (którego obawiał się Michael Schumacher przed inauguracyjnym wyścigiem w 2004 roku) oraz zmiany wilgotności powietrza, prowadzące do powstania tymczasowych mgieł. Piasek może prowadzić do kłopotów z chłodzeniem silnika, zatykając filtry, oraz zmniejszać przyczepność toru. Stąd, należy ją określić jako przeciętną.

Podczas inauguracyjnego wyścigu w 2004 roku, w ciągu weekendu Grand Prix Formuły 1, temperatura spadła o 20 st. Celsjusza, wystąpił przelotny - w tym rejonie nadzwyczaj rzadki -  deszcz. Dwa lata później, kierowcy zmagali się z bardzo silnym wiatrem.

Należy pamiętać, że duża część toru biegnie pod górę, często się przy tym zwężając, a kompilacja zakrętów jest nietypowa (potrafi wytrącić z dobrego tempa przejazdu) i wymaga wielu dohamowań zużywających opony. Cały sektor 2 ( z największą liczbą zakrętów) jest wolny. Średnia prędkość od zakrętu nr 4 do zakrętu 14 wynosi około 142 km/h.

Ciekawostki:

-    Tak jak w Abu Dhabi, zwycięzcy Formuły na torze w Bahrajnie nie mogą świętować na podium za pomocą szampana, co jest sprzeczne z nakazami państwowej religii (islamu). Alkohol zastępowany jest tu wodą różaną.
-    W 2010 roku wygrana przypadła duetowi Ferrari Fernando Alonso - Felippe Massa. Fernando Alonso ukończył wyścig pierwszy, z czasem 1:39:20,396 h. Było to jego 3. zwycięstwo na tym obiekcie. Sebastian Vettel musiał uporać się z utratą mocy w swoim bolidzie, spowodowaną przez wadliwą świecę zapłonową.
-    Swoje pole position (1:33,096 min.) zdobył w 2008 roku na torze BIC Robert Kubica (BMW-Sauber).
-    Felippe Massa (Ferrari) zwyciężał na torze dwukrotnie - w 2007 i 2008 roku (stosownie 1:31:06,970 h i 1:33:27,515 h).
-    Rekord okrążenia należy do Michaela Schumachera (Ferrari), który w 2004 roku zdobył czas 1:30,252 min. i wygrał jednocześnie wyścig ( 1:28:34,875 h).
-    Tereny blisko toru są ciągle rozbudowywane na potrzeby hoteli, przedsiębiorstw, branży rozrywkowej, uniwersytetu.
-    Wyścig w Bahrajnie był jak dotąd 4 razy z rzędu trzecim wyścigiem sezonu. Zmieniało się to w roku 2006 i 2009 (wyścig był wtedy odpowiednio 1. i 4.).