Używana Mazda 3 (2003 – 2009). Czy warto kupić? [galeria]

Pierwsza generacja „trójki” została skonstruowana we współpracy z Fordem. Powstała na płycie połogowej Focusa drugiej generacji, co przyniosło autu wiele dobrego. Kompaktowa Mazda zyskała wiele nowoczesnych rozwiązań i przestronne wnętrze, wykończone dobrej jakości materiałami.

W stosunku do modelu 323 zdecydowanie poprawiono własności jezdne i precyzję prowadzenia. Techniczne pokrewieństwo z Fordem zakamuflowano oryginalną stylizacją, bardziej wyrazistą niż w Focusie. Sportowy styl „trójki” podkreślono ciekawymi detalami, które nadały autu bardzo indywidualny charakter. Strona funkcjonalna prezentuje się równie interesująco.

Miejsca we wnętrzu nie brakuje, do dyspozycji są liczne schowki i wnęki. Zastrzeżenia można mieć jedynie do bagażników. W wersji hatchback pojemność kufra wynosi tylko 300/1280 l, w sedanie 413/675 l. Mazda 3 jest spadkobiercą tradycji modelu 323 i po poprzedniku przejęła również legendarną wręcz niezawodność. Ale niska awaryjność dotyczy tylko niektórych wersji silnikowych, dobrze utrzymanych i regularnie serwisowanych.

Koszty obsługi nie są niskie, i niektórzy próbują na nich oszczędzać. Nie warto tego robić, jeśli „trójka” zacznie się psuć to koszty napraw i części zamiennych będą mocno pustoszyć portfel właściciela. Nie warto też powierzać „trójki” przygodnym warsztatom. Auto powinno trafić pod opiekę fachowców, chociażby ze względu na obsługę pokładowej elektroniki i nadzór nad magistralami przesyłu danych.

Silniki

Mazda 3 weszła na rynek w 2003 r. z silnikami benzynowymi 1.4 (84 KM), 1.6 (105 KM) i 2.0 (150 KM). W 2004 r. dołączył do nich turbodiesel 1.6 CD o mocy 109 KM. Podczas modernizacji w czerwcu 2006 r. „trójka” otrzymała jeszcze jeden silnik benzynowy – 2.2 MZR (260 KM), zarezerwowany dla sportowej wersji MPS. Rok później w gamie silników pojawił się drugi turbodiesel – 2.0 CD o mocy 143 KM.

Zobacz także: Jak zadbać o akumulator?

Polecamy: Sprawdzamy co oferuje Nissan Qashqai 1.6 dCi

Najbardziej godny polecenia jest benzynowy silnik 1.6, choć może nie imponuje osiągami. Świetnie łączy jednak przyzwoite osiągi z niskim zużyciem paliwa i rozsądnymi kosztami utrzymania. Benzynowa dwulitrówka sprawi dużo więcej radości ze względu na znakomitą dynamikę, ale w jej przypadku koszty utrzymania będą dużo wyższe. Sportową wersję MPS polecamy tylko właścicielom bardzo zasobnych portfeli. Turbodiesle w przypadku „trójki” to wybór dość problematyczny.

Mniej kłopotliwy jest 1.6 CD, pochodzący z francuskiego koncernu PSA, ale i w jego przypadku trzeba liczyć się z niedomaganiami. Nie polecamy wysokoprężnej dwulitrówki (konstrukcja Mazdy), ze względu na możliwość awarii mocno pustoszących portfel.

Eksploatacja

Nadwoziu Mazdy 3 trzeba poświęcić sporo uwagi, bo zabezpieczenie antykorozyjne nie jest najlepsze. Szczególnie szybko korodują tylne błotniki.

Silniki benzynowe są mało awaryjne. Ich słabe punkty to instalacja zapłonowa (uszkodzenia cewek zapłonowych) oraz system klapek w kolektorach ssących (głównie w 2.0). Więcej kłopotów sprawiają turbodiesle. W 1.6 CD psują się turbosprężarki (niedrożność kanału olejowego) i świece żarowe. Szybko zużywa się też łącznikowy łańcuch rozrządu (przenosi napęd między wałkami rozrządu).

Dwulitrowy turbodiesel ma przede wszystkim kłopoty z elementem ssącym olej z miski olejowej. Jego niedrożność prowadzi do kłopotów ze smarowaniem silnika, co w najlepszym przypadku kończy się lekkim uszkodzeniem tłoków i cylindrów, a w najgorszym kompletnym zatarciem silnika. Można temu zapobiec poprzez regularne i częste czyszczenie elementu zasysającego olej oraz częstszą niż w instrukcji wymianę oleju.

Przy przebiegach rzędu 150-200 tys km trzeba liczyć się z awariami wtryskiwaczy i możliwością obrócenia się łożysk ślizgowych na wale głównym. Turbodiesle wyposażone w filtr cząstek stałych wymagają szczególnego nadzoru. Zwłaszcza wtedy, gdy samochód jeździ głównie w mieście i system nie może przeprowadzić procedury dopalenia sadzy w filtrze. Dodatkowe paliwo wtryskiwane dla dopalenia filtra trafia do systemu smarowania i rozrzedza olej (sygnałem ostrzegawczym jest wzrost poziomu oleju). Środek smarny traci swe właściwości, silnik nadmiernie się zużywa. Istnieje też ryzyko zassania rozrzedzonego oleju przez odmę do układu zasilania. Olej silnikowy staje się wówczas paliwem i mimo wyjęcia kluczyka silnik cały czas pracuje ulegając tak zwanemu „rozbieganiu”. Jednostka napędowa ulega zniszczeniu albo poprzez zatarcie albo poprzez urwanie elementów układu korbowego. Instalacja elektryczna i elektronika raczej nie sprawia kłopotów.

Przypadłością Mazdy 3 są jednak często przepalające się żarówki. Mało problematyczne jest też podwozie. Wyjątek stanowi wspomaganie kierownicy, podatne na wilgoć i pod jej wpływem ulegające uszkodzeniu.

Ważniejsze daty

2003 – Premiera modelu, nadwozie hatchback 5d
2004 – Wersja sedan 4d
2006 – Niewielka modernizacja (modyfikacje zawieszeń, lepsze wyciszenie, nowe zderzaki i tylne lampy, drobne zmiany we wnętrzu), sportowa wersja MPS
2008 – Premiera Mazdy 3 drugiej generacji

Zalety

• Bardzo dobre własności jezdne
• Precyzyjne prowadzenie
• Dobry komfort jazdy
• Przestronne wnętrze
• Wysoka jakość wykonania
• Niska awaryjność wersji benzynowych

Wady

- Skromna oferta przeciętnych silników
- mały bagażnik
- podatność na korozję

Wybrane dane techniczne

Orientacyjne ceny w tys zł

Podsumowanie

Mazda 3 pierwszej generacji to samochód interesujący ze względu na swą oryginalność, lekko sportowy charakter, przestronne wnętrze i świetne własności jezdne. Producent nie stanął jednak na wysokości zadania i zaproponował skromną gamę silników, wśród których znalazły się turbodiesle o kiepskiej reputacji. Planując zakup „trójki” warto kierować się wskazówkami specjalistów i wybrać taką wersję, która podczas użytkowania nie tylko zapewni użytkownikowi pełną satysfakcję, ale potwierdzi też legendarną niezawodność modelu.