Używane Volvo V50 (2004 – 2012). Wady, zalety i typowe usterki

Przeglądając ofertę Volvo sprzed kilkunastu lat można się pogubić. Volvo V50 jest następcą V40 i poprzednikiem obecnie oferowanego modelu V60. Auto dostępne jest również w odmianie sedan, które oznaczono symbolem S40 oraz jako ekstrawagancki hatchback… C30. Można się pogubić, ale najważniejszy jest fakt, że to idealny przykład funkcjonalnego auta dla niedużej rodziny, której wystarczy nadwozie z segmentu C z tym małym plusikiem, oznaczającym przynależność do działu premium. Co to oznacza? Lepsze materiały, wyższy poziom komfortu i świadomość, że posiadamy auto nieco mniej popularne i wzbudzające na ulicy odrobinę więcej zainteresowania niż Passat lub Octavia. 

Rzecz jasna Volvo V50 z lat 2004-2012 nie jest autem wyjątkowym i unikatowym pod względem technologicznym, bowiem wiele podzespołów, w tym płytę podłogową dzieli z Fordem Focusem II oraz Mazdą 3. Czy to źle? Akurat dobór „braci” jest bardzo trafiony, gdyż zarówno Focus II oraz Mazda 3 to auta, które świetnie się prowadzą i mimo łagodnego charakteru, potrafią dać kierowcy sporo radości z jazdy, co w połączeniu na przykład z mocną 5-cylindrową jednostką benzynową sprawia, że jest to bardzo szybkie i dynamiczne kombi. Co więcej, pokrewieństwo z autami „nie premium” sprawia, że ceny części nie wydrenują portfela. Idealne połączenie? Zacznijmy od początku.

Nadwozie i wnętrze

Spoglądając na nadwozie Volvo V50, nawet w wersji sprzed liftingu, który przeprowadzono w 2007 roku, trudno doszukiwać się znamion auta przestarzałego. Owszem, najtańsze egzemplarze z początku produkcji ze stalowymi obręczami i tanimi kołpakami nieco rozczarowują wizualnie, ale wystarczy znaleźć bogatszą, zadbaną wersję z aluminiowymi felgami, najlepiej po liftingu, aby cieszyć oczy piękną, zwartą sylwetką szwedzkiego kombi. Design nie jest ociężały i w niczym nie przypomina kwadratowych pojazdów sprzed 30 lat – linia jest bardzo zgrabna i nie przysadzista, zaś nadwozie kompaktowe i z dynamicznym zacięciem. Oczywiście odbiło się to negatywnie na przestrzeni wewnątrz, ale o tym za chwilę.

Z przodu znajdziemy tradycyjny grill ze skośną poprzeczką, który wysunięto nieco do przodu. Przetłoczenie na masce wygląda interesująco, zaś nadkola sprawiają wrażenie muskularnych i poszerzonych. Linia boczna jest poprawna i elegancka, zaś tyłu nie pomylimy z żadnym innym kombi głównie za sprawą charakterystycznych pionowych lamp z mocnym przetłoczeniem. Całość, po zastosowaniu ładnych felg aluminiowych, nie przypomina ociężałego i nudnego rodzinnego kombi, a raczej samochód o nadwoziu praktycznym, ale ze sportowym duchem. Reasumując – Volvo V50 może się podobać.

Również we wnętrzu nie poczujemy się jak w starym samochodzie bez polotu. Szwedzki minimalizm, elegancja i brak zbędnych elementów – to kwintesencja tej marki. Charakterystyczna konsola środkowa potrafi zaimponować nawet dziś – ten płaski element z wolną przestrzenią z tyłu sprawia wrażenie, jakby unosił się w powietrzu. W 2004 roku sprawiało to ogromne wrażenie i do dziś ożywia to stonowane wnętrze. Przestrzeni nie ma zbyt wiele, szczególnie na tylnej kanapie i pasażerowie o słusznym wzroście mogą mieć pewne trudności ze znalezieniem odpowiedniej pozycji. Na szczęście fotele uchodzą za jedne z najwygodniejszych w klasie w tamtych latach, więc długie podróże nie powinny być problemem. Materiały są wysokiej jakości, podobnie jak spasowanie elementów. I znów – wyższe wersje wyposażenia odwdzięczają się świetnymi dodatkami. Jeśli pierwszy właściciel oszczędzał, we wnętrzu powieje nudą. Bagażnik nie powala przestrzenią – 417 litrów w standardowej konfiguracji lub 1307 litrów po złożeniu oparć tylnej kanapy.

Dysponując kwotą około 20 000 złotych warto zainteresować się odmianą po liftingu z 2007 roku, bowiem oprócz poprawionych jednostek napędowych oraz zmian w pasie przednim (auto miało upodobnić się do modeli S80 i V70), w wyposażeniu standardowym znalazło się kilka ciekawych dodatków. Mowa między innymi o układzie antypoślizgowym DSTC, klimatyzacji automatycznej, 6 poduszkach powietrznych, elektrycznie sterowanych i podgrzewanych lusterkach, elektrycznych szybach czy też radiu z CD. W odmianach topowych czyli Summum i R-Design można znaleźć takie gadżety, jak: reflektory biksenonowe, podgrzewane fotele, tempomat, zestaw audio z 12 głośnikami, czujniki deszczu i zmierzchu czy też ogrzewanie postojowe. Warto poszukać ciekawej wersji, która będzie cieszyła przez wiele lat. Jeśli chodzi o bezpieczeństwo, w teście EuroNCAP przeprowadzonym w 2004 roku, szwedzkie kombi uzyskało 5/5 gwiazdek.

Jednostki napędowe

Benzynowe:
1.6 (100 KM)
1.8 (125 KM)
2.0 (145 KM)
2.4 (140 KM)
2.4i (170 KM)
2.5 T5 (230 KM)

Wysokoprężne:
1.6D (109 KM)
2.0D (136 KM)
2.4 D5 (180 KM)

Oferta silnikowa jest bardzo zróżnicowana i odnajdzie się w niej zarówno bardzo oszczędny kierowca (1.6 D2 DRIVEe), jak i ten, który szuka ponadprzeciętnych emocji (2.5 T5). Całą gamę można podzielić na dwie części – jedną z nich będą stanowiły jednostki znane z Forda, drugą zaś autorskie konstrukcje Szwedów. Podział jest dość prosty, bowiem jednostki Volvo to wszystkie „pięciocylindrowce” czyli 2.4 o mocy 140 i 170 KM. 2.5 T5 generujące 230 KM oraz wysokoprężne 180-konne 2.4 D5.
Oszczędny kierowca, któremu nie po drodze z dynamiczną jazdą, zaś większość przebiegów będzie generował w trasie, powinien wybrać motor 1.6 D2 najlepiej w odmianie DRIVEe, która była oferowana od 2010 roku. To specjalny wariant auta, wyposażony między innymi w system Start/Stop, pakiet aerodynamiczny, specjalne felgi i węższe opony oraz skrzynię biegów o wydłużonych przełożeniach. Wszystko po to, aby zużycie paliwa w trasie spadało nawet poniżej 4 l/100km. W przeprowadzonych testach z udziałem zwykłych, nie przeszkolonych w ekodrivingu kierowców, na trasie uzyskano niesamowity wynik 3,1 l/100km. Oczywiście dynamika w tym aucie jest mocno ograniczona. Coś za coś.

Na drugim biegunie jest pięciocylindrowa jednostka 2.5 T5 generująca 230 KM (do 2009 - 220 KM) oraz 320 Nm momentu obrotowego. Przyspieszenie od 0 do 100 km/h zajmuje 7,4 sekundy, prędkość maksymalna to 235 km/h a średnie spalanie to przyzwoite 9 l/100km. Topowa odmiana wysokoprężna, to oferowany do 2010 roku silnik 2.4 D5 o mocy 180 KM z momentem obrotowym na poziomie 350 Nm. Sprint do setki zajmuje 8 sekund, prędkość maksymalna to 225 km/h, a średnie spalanie 6,3 l/100km.

Eksploatacja

Volvo od zawsze miało opinię aut solidnych, mało awaryjnych i pancernych. Niestety to tyczy się modeli starszych. Volvo V50 nie jest może stałym bywalcem warsztatów i miłośnikiem lawet, ale w raportach niezawodności TUV nie bryluje. Co więcej, spokrewniony Ford Focus II lub Mazda 3 zajmują wyższe pozycje. Mimo to nie możemy mówić o aucie problematycznym, bowiem zadbane egzemplarze, nawet ze skrzyniami automatycznymi bez problemów „wykręcają” przebiegi po 350-400 tysięcy kilometrów bez poważnych i kosztownych awarii.

Największą bolączką Volvo V50 są 5- lub 6-biegowe „automaty”. Wysokoprężny silnik 2.0D jest jedynym, który mógł zostać połączony z dwusprzęgłową przekładnią Powershift z fordowskim rodowodem. Recepta na długowieczność? Wymiana oleju co 50-60 tysięcy kilometrów. Jeśli szukamy takiego auta i sprzedawca nie wie, kiedy był wymieniany olej w skrzyni, zrezygnujmy z zakupu. Wymiany oleju są też niezwykle ważne w V50 z automatycznymi skrzyniami Geartronic przygotowanymi przez firmę Aisin. Pomijanie wymiany oleju oraz dynamiczna jazda to najkrótsza droga do uszkodzenia. Jeśli podczas jazdy testowej podczas zmiany biegów odczuwalne są szarpnięcia, oznacza to problem z elektrozaworami. Bardzo kosztowny problem.

W wersjach z silnikami benzynowymi na szczególną uwagę zasługują immobilisery, stacyjki i pompy paliwa, w dieslach zaś zawodzą alternatory, przewody systemu doładowania, turbosprężarki, elektronika sterująca oraz zawory systemów recyrkulacji spalin. Typowym problemem jest także filtr DPF, który zapycha się podczas częstej jazdy po mieście na krótkich dystansach. Decydując się na auto ze sporym przebiegiem koniecznie sprawdźmy dwumasowe koło zamachowe oraz szczelność uszczelek pod wtryskiwaczami.

Podsumowanie

Volvo V50 to idealny przykład auta z segmentu premium, które po wielu latach stało się dostępne dla przeciętnego odbiorcy. Co prawda młode i świetnie wyposażone egzemplarze bywają nadal dość drogie, ale wystarczy zdecydować się na starszy rocznik, aby za około 15-20 tysięcy złotych cieszyć się komfortowym i bardzo przyjemnym kombi o niebanalnej stylistyce.

Zalety:
- bogate wyposażenie wielu egzemplarzy;
- atrakcyjna stylistyka;
- wysoka jakość wykonania;
- szeroka paleta jednostek napędowych.

Wady:
- wysoka cena zakupu;
- eksploatacja mocniejszych wersji bywa kosztowna;
- niezbyt przestronne wnętrze.

Najważniejsze daty

2004: premiera Volvo V50 i zakończenie produkcji duetu S40/V40

2006: wprowadzenie do oferty mocnych silników benzynowych - 2.0 i 2.4 z napędem AWD - oraz silnika Diesla D5

2007: kuracja odświeżająca, zmieniająca między innymi kształt przednich reflektorów, dodająca nowe elementy na liście wyposażenia, m.in. układ monitorowania martwego pola itp. 

2010: odświeżenie gamy silników i wprowadzenie 5-cylindrowego diesla 2.0

Dane techniczne poszczególnych jednostek

Orientacyjne ceny wybranych wersji