Silnik żwawy, ale przy tej masie nie nadaje się do wyścigów. 3.0 cechuje się umiarkowanym apetytem na paliwo (średnio 15l/100km LPG) i wypada lepiej niż 3.8 150KM i 3.8 200KM nie ustępując im osiągami. Natomiast istotą sprawdzonej jednostki 3.0 pamiętającej połowę lat 80-tych jest sprawdzona konstrukcja. Nie występują żadne kwiatki, w przeciwieństwie do 3.8 150KM w której namiętnie pojawiają się problemy z wypaloną uszczelką tylnej głowicy. Koszty części silnika są śmieszne, świeczki od 10zł/szt. i kable od 90zł/kpl. zaś wszystkie uszczelki i czujniki wciąż dostępne w bardziej lub mniej atrakcyjnych cenach, ale są. Skrzynia zaniża ocenę ogólną. Bardzo dobrze radzi sobie z ciężką budą auta i polską charakterystyką ruchu drogowego, ale wymaga delikatnego traktowania. Nawet po montażu dodatkowej chłodnicy oleju należy nie obciążać jej zbytnio. W dłuższych trasach z kompletem pasażerów nie przekraczać na długo 130km/h i odpuścić sobie targanie przyczep czy holowania pojazdów. Jeśli będziemy o tym pamiętać to skrzynia pochodzi tyle co silnik, jeśli nie, to najpierw pojawią się problemy z wrzucaniem biegów, potem skrzynia przestanie ciągnąć.

Dla mnie ideał, ale jest to kwestia gustu. Windstar prowadzi się trochę mniej pewnie niż Voyager z tamtych lat, ale daje dużo większy komfort jazdy, praktycznie przepływa po dziurach. Żywotność praktycznie wieczna, pod warunkiem, że elementów gumowych nie nadgryzie ząb czasu. Ceny wahaczy, amortyzatorów, gum, sprężyn są śmieszne. W silniku 3.0 standardem, zaś w 3.8 za dopłatą było pneumatyczne zawieszenie tylnej belki. Tzn. w miejscu sprężyn poduszki pneumatyczne, czujnik położenia tylnej belki i kompresor pod maską i w zależności od załadunku utrzymuje jednakowy prześwit. Poprawia to komfort i jest praktyczne, ale poduszki po tylu latach zaczynają przepuszczać. Można je kleić na własną rękę, ale na krótką metę. Nowe są tak drogie, że pozostaje wymiana na zwykłe sprężyny, które pasują p&p, a koszt używanego kompletu z podkładkami to ok. 300zł. Pamiętać tylko trzeba o stosowaniu fabrycznego wymiaru opon 205/70R15 lub 215/70R15, bo na mniejszych profilach auto traci na komforcie.

W standardzie welur, 2 poduszki powietrzne, klimatyzacja, elektryka szyb, centralny. W lepszej opcji dwustrefowa klima, skóra, kompas, termometr i masa dodatków. Materiały najwyższej jakości. Po 15 latach lekkie przetarcia i wysiedziane siedzenia, ale czy ktoś obliczył, że te auta będą robić po pół mln km? Pewnie nie. No i wnętrze bardzo obszerne. Lifting na koniec produkcji mk1 w 98 przyniósł trochę poprawek we wnętrzu i kosmetykę z zewnątrz, natomiast ciekawostką jest, że powiększono drzwi kierowcy i wstawiono fotel z odchylanym oparciem żeby zrekompensować brak lewych drzwi przesuwnych.

Tak jak mówiłem, wysoki komfort, średnie prowadzenie ale i tak na naszych polskich dziurach nic więcej nie trzeba.