Silnik to legendarny OM616, najbardziej udany diesel Mercedesa w tamtych czasach. Nie jest demonem mocy, ale dzięki temu trwałością bił na głowę konkurencję. Poza pilnowaniem dość częstych wymian oleju i regulacji luzu zaworowego nie ma co w nim za bardzo robić, można raz na 300 tysięcy sprawdzić wyprzedzenie wtrysku, czy się łańcuch rozrządu za bardzo nie wyciągnął. Silnik ma słabą stronę: czasem zaciera się w pozycji otwartej zaworek przelewowy w pompie oleju. W efekcie maksymalne ciśnienie oleju osiąga 1,5 bara. To mało, ale nie powoduje zniszczenia silnika, można z tym jeździć byle nie przesadzać z pałowaniem, no i zdjąć miskę olejową przy najbliższej okazji. Wtedy zaworek będzie na wierzchu, naprawa zajmie 5 minut. Jeszcze jedna ważna rzecz: nie należy zakładać przypadkowych filtrów oleju. Spotkałem kiedyś taki przypadek, że jakiś syf oderwany z filtra zapchał kanalik napinacza łańcucha rozrządu, silnik pracował jakby miał się za chwilę rozlecieć... W starszych skrzyniach (głównie ze wstecznym w lewo i do tyłu) lubił się ścinać kołek w mechanizmie zmiany biegów. Pół biedy jak się ściął na luzie, bo tylko wtedy można było wyjąć wybierak ze skrzyni. Generalnie lepiej profilaktycznie wymienić ten kołek na mocniejszy, zanim się rozleci w najmniej odpowiednim czasie. Druga rzecz to zacierająca się oś widełek łożyska oporowego, szczególnie od strony wydechu. Co jakiś czas trzeba kapnąć kroplę oleju, będzie spokój. Kolejny słaby punkt to dolne mocowanie lewarka od biegów, taka okrągła gumka. Wyrabia się, wajcha zaczyna żyć własnym życiem, z czasem nie daje się włączać niektórych biegów.

O tylnym można zapomnieć, jedyne co tam się może zadziać to uszkodzenie łożyska koła. Przód również jest pancerny, ale pod jednym, prostym do spełnienia warunkiem: trzeba smarować. Smaruje się osie górnych wahaczy (4 punkty) i osie wsporników drążków kierowniczych (2 punkty). Producent każe smarować przy każdym przeglądzie (co 7500, później co 10000), ale to może nie wystarczyć. Smarowanie co 5000 definitywnie rozwiązuje problem (o ile nie jest za późno) i powoduje, że przednie zawieszenie i układ kierowniczy będą żyły długo i szczęśliwie.

Jest minimalistycznie, ale nie siermiężnie, prosto, ale nie prostacko. To rzecz jasna opinia uwzględniająca okres, w którym auto powstało. Z minusów: deska rozdzielcza potrafi z czasem pęknąć.

Gdyby nie ergonomia i łatwość prowadzenia byłoby "bardzo słabo". Nie ma się co oszukiwać: jest bardzo głośno i bardzo powoli. Z tego powodu auto średnio nadaje się na autostradowego pożeracza kilometrów (aczkolwiek da się, tym autkiem zrobiłem tak 300 tysięcy), za to do kręcenia się wokół komina nadaje się znakomicie. Szukając auta warto zwracać uwagę, czy ma wspomaganie kierownicy, starsze trafiały się bez tego ficzera. Nie że się nie da jeździć, w trasie to w ogóle nie przeszkadza. Ale bez wspomagania manewruje się raczej ciężko, trzeba pilnować ciśnienia w przednich kołach...