Silnik nie do zaakceptowania: nie dość że powolny (nie radzi sobie z gigantyczną nadwagą Insigni), to do tego wysoce awaryjny (idealny jeśli ktoś uwielbia cotygodniowe pogadanki z serwisantami). Warto wspomnieć o odgłosie diesla przypominającym Forda Transita z 1995 - masakra i sieczkarnia jednocześnie. Jeśli chodzi o skrzynię biegów; przy sportowych zmianach zdarzały się szarpania, zgrzyty i wybijania biegów.

Opel Flex Ride to zdecydowanie najlepszy układ zawieszenia z jakim miałem do czynienia, w trybie standardowym zachowuje się jak na samochód tej klasy przystało, czyli przyzwoicie; w trybie Tour miękko wybiera nierówności, i choć niektóre dziury "przenoszone" są do wnętrza to w niczym nam nie przeszkadzają. Jednak prawdziwa zabawa zaczyna się po naciśnięciu przycisku Sport. Zegary zmieniają barwę na czerwoną, silnik generuje dodatkowe 30 Nm, wspomaganie staje się mniej czułe, a zawieszenie się utwardza. Pozwala to na szybkie pokonywanie zakrętów bez obaw o to, że samochód wyleci na łuku.

Ten samochód jest mały jak na kompakta, niestety pozycjonowany jest o oczko wyżej w klasie średniej. Sytuacja ta jest niebywale ironiczna, mianowicie samochód mniejszy w środku od Skody Octavii II staje w szranki z VW Passatem i Fordem Mondeo. Bagażnik ma regularne kształty i wg producenta jest duży. Tyle, że do jego wnętrza wchodzą zaledwie dwie walizki lotniskowe.

Oprócz zawieszenia na pochwałę zasługuje idealne wyciszenie kabiny przed szumami powietrza. Mimo okropnego komfortu z tyłu, z przodu podróżuje się wygodnie, a to za sprawą opcjonalnych foteli za bagatela 16'000 zł!