Enzo Ferrari. Jak twórca legendarnej marki zaczął produkować auta?

Ferrari wcale nie myślał w młodości o produkowaniu samochodów. Miał inny pomysł na życie. W 1920 r. został kierowcą fabrycznym Alfy Romeo, a w 1929 r. stworzył w Modenie własny zespół wyścigowy Scuderia Ferrari, którego był też menedżerem. Jego kierowcy jeździli głównie Alfami. Szefował mu do roku 1938, gdy dyrekcja Alfy Romeo nakłoniła go do objęcia kierownictwa fabrycznego działu sportu.

W roku 1940 zakłady Alfa Romeo przestawiono na produkcję militarną, a Ferrari został bez zajęcia, w dodatku z kontraktem, w którym figurowała klauzula zakazująca mu przez okres czterech lat zajmowania się sportem samochodowym. Przekształcił więc swoją Scuderię w małą fabryczkę, która pod nazwą Auto Avio Costruzioni Ferrari produkowała narzędzia oraz części samolotów. A przy okazji także sportowe samochody.  

Gdy w 1943 r. alianckie naloty zaczęły zagrażać Modenie, Enzo Ferrari przeniósł swój zakład do niewielkiego miasteczka Maranello. Wkrótce po zakończeniu wojny zgromadził tam zespół konstruktorów, zlecając mu budowę auta przeznaczonego zarówno do wyścigów, jak i do użytku prywatnego. Prace nie szły najlepiej, pomiędzy inżynierami często dochodziło do konfliktów, ale ostatecznie wiosną 1947 r. gotowe były dwa egzemplarze sportowego 125 S, pierwszego samochodu uważanego przez historyków motoryzacji za prawdziwe Ferrari. Jego głównym twórcą był Gioacchino Colombo, a dwunastocylindrowemu silnikowi o pojemności zaledwie półtora litra ostateczny szlif nadał Aurelio Lampredi, znany z wielu świetnych jednostek napędowych opracowanych dla Fiata (jego dziełem był np. silnik 1300/1500, który znamy z Fiata 125p i Poloneza). Dziś uznalibyśmy Ferrari 125 S za samochód wręcz prymitywny: miał lekką, drabinkową ramę zespawaną z rur, poprzeczny resor z przodu i sztywną oś tylną zawieszoną na dwóch resorach piórowych. Dwuosobowa kabina pozbawiona była dachu. Tak wtedy budowano samochody sportowe i  nikt nie dziwił się ich spartańskiemu wyposażeniu. 

Kroniki odnotowały, że pierwszym kierowcą fabrycznym Ferrari był Franco Cortese, współpracujący z Enzo od 1926 r. Debiut w wyścigu ulicznym w Piacenzy nie był udany. Auto nie dojechało do mety z powodu defektu. W kilka tygodni później, 25 maja 1947 r. Cortese wystartował w Grand Prix Rzymu. Tym razem wszystko poszło dobrze. Ferrari 125 S po raz pierwszy zostało wpisane na listę zwycięzców. Ta właśnie data uznawana jest za początek dziejów firmy Enzo Ferrari.

Dwa lata później Luigi Chinetti w Ferrari 166M wygrał wyścig 24 Godziny Le Mans, a w roku 1951 José  Gonzales po raz pierwszy zwyciężył w Grand Prix Formuły 1. Do dziś Scuderia Ferrari zgromadziła na swoim koncie 15 tytułów mistrza świata kierowców i 16 tytułów mistrza świata konstruktorów. Jest też liderem w liczbie wygranych wyścigów Grand Prix, w liczbie zdobytych punktów itp.

Choć w  roku 1969 większościowym właścicielem fabryki Ferrari stał się koncern Fiat, Enzo aż do śmierci w 1988 r. miał wpływ na jej funkcjonowanie, a w zespole wyścigowym sprawował wręcz dyktatorskie rządy. Obecnie Fiat ma 90 proc. akcji Ferrari, a właścicielem reszty jest Piero Ferrari, wiceprezes firmy, syn Enzo. W programie produkcyjnym zakładów w Maranello są wyłącznie wysokiej klasy auta sportowe, wytwarzane na indywidualne zamówienia.